Vorige week woensdag had ik wel een hele bijzondere opdracht. De dochter van een relatie vroeg mij of ik voor een terminale vriend (André) van haar en zijn vrouw wilde koken, zodat ze nog even van een ontspannen lunch met elkaar konden genieten.
Zoiets had ik nog nooit gedaan. Het schrok me niet af en ik vond het bijzonder dat ik daarvoor gevraagd werd. Graag wilde ik de lunch voor hem verzorgen.
De lunch was dus vorige week. Ik was er om 12 uur en na over en weer kennis gemaakt te hebben ben ik in de open keuken aan de slag gegaan. André lag op een bed in de kamer met uitzicht naar de open keuken. De tafel naast zijn bed en een paar stoelen eromheen.
Ik had een vijftal kleine hapjes voor André en zijn vrouw gemaakt. Hij wilde nog wel zachte vis en andere zachte ingrediënten eten.
André’s dagen waren echt geteld. Hij had misschien nog een week te leven. Zijn ogen waren enorm helder en keken je warm, intens en geïnteresseerd aan. Veel kon hij niet meer. Met hulp van zijn vrouw zat André op de rand van zijn bed aan de eettafel.
Gang voor gang heb ik gepresenteerd en toegelicht. André wilde graag alles weten over het eten. Dat was ook zo mooi om zo dichtbij te zijn met de open keuken en vlakbij de intimiteit van André en zijn vrouw. Koken bij klanten brengt dat met zich mee. Je bent vlakbij ze. André maakte emotie en sentiment in me los. Ik voelde me echt begaan met zijn lot en haar alleen zijn straks na zijn dood.
Na het eten en opruimen ben ik er aan tafel even bij gaan zitten met een kopje koffie. We hebben nog even rustig kunnen praten over zijn naderende dood. Ze waren beiden een en al rust. Ik vond dat heel bijzonder. Met een warme hand en “till we meet again” ben ik vertrokken.
Ontroerd ben ik naar huis gereden. Zijn prachtige blauwe, warme en intense ogen zal ik niet meer vergeten.
André is zondagnacht 18 januari overleden.
